Այսօր մայիսի 17-ն է: Շքահանդես է Հանրապետության հրապարակում: Շքերթն ընդունող երևելիները հարթակից ողջունում են հրապարակ մտնողներին: Ահա նախկին Ամիրյան՝ այժմ Ծոծակի փողոցից հրապարակ է մտնում նախկինում արվամոլ, իգայր, մոլակին, արուէգ՝ այսօր միասեռական կոչվող մարդկանց մի հոծ բազմություն: Ներկված քիթումռութով, կիսամերկ, ունեցած-չունեցածը ցուցադրելով, լեզուներն ու հետույքները բաց, գլուխները բարձր պահած, ապագայի նկատմամբ հավատով լի անցնում են Հայաստանի հպարտ միասեռականները: Նրանք իրենց գլխավերևում բռնել են սեռական տարբեր դիրքերով գրված ցուցապաստառներ: Բոլորը հուզված են, «որոշները» ցնծում են, անորոշները՝ ցնցվում:

Պարոն Բեդրոսիան, եկեք սար ու ձոր չընկնենք և հստակեցնենք՝ ինչո՞ւ այդքան ցավոտ ընդունեցիք այլասերվածների դեմ անվերապահորեն պայքարելու խնդրին ուղղված մի փոքրիկ կարծիք և ոչ թե, ինչպես գրում եք՝ վերլուծություն: Հատկապես ի՞նչը հաճո չեղավ Ձեր քիմքին, արդյո՞ք այն, որ հայաստանցիներս, միանշանակ, պայքարելու ենք սեռական փոքրամասնություն կոչվող կործանարար վիրուսի դեմ, որ չենք թողնելու մեր ազնիվ գենը վարակվի այդ քաղցկեղով:

Ճանաչված ու վաստակաշատ տնտեսական ու քաղաքական գործիչ, «Գարուն» ընկերության հիմնադիր-նախագահ Գոհար Ենոքյանն արժանացել է Եվրոպական գիտաարտադրական պալատի Ոսկե մեդալին և հատուկ պատվոգրին։ Տիկին Ենոքյանը քաղաքական կյանքում հատկապես բացառիկ գործ կատարեց Մոսկվայում ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի համագումարի ժամանակ Ղարաբաղի արդար դատի ու իրավունքների պաշտպանության առումով։

Իշխանության փիլիսոփայության մեջ չգրված օրենքները երբեմն ավելին են, քան սահմանադրությամբ ամրագրված նրանց կառուցվածքն ու գործառույթների շրջանակը:

Դառն հիասթափությամբ կարդացի «Վերջին զանգի» մասին պատմող ֆեյսբուքյան գրառումներն ու մեկնաբանությունները, մի քանի լրատվական գործակալությունների հղումները:

Սիրելի ընկերներ, շուրջ երկու տարի առաջ ես հետաքրքրությունից մտա ՖԲ, տեսնեմ դա ինչ է։ Դրանից 1-2 տարի առաջ իմ մի քանի ընկերներ պարբերաբար նամակներ էին ուղարկում իմ էլ. հասցեին, առաջարկում Ֆեյս-ում էջ բացել։ Որոշեցի մի կարճ ժամանակով մտնել, հետաքրքրությունս բավարարել ու դուրս գալ։ Սակայն մտա ու մնացի, որովհետև շարունակ նոր ընկերների, հիանալի մարդկանց էի ծանոթանում, ոմանց հետ էլ կարծես հին բարեկամներ լինեինք: Ինչ էլ լինի, որտեղ էլ լինեմ, այդ մարդկանց երբեք չեմ մոռանալու։ Շատերն իրենց հաստատուն տեղն են գրավել իմ մեջ կամ, ինչպես գեղարվեստորեն ասում են, իմ հոգում ու սրտում։

Քիչ է լինում, երբ նույն պահին և ուրախ ենք, և տխուր ենք: Հենց այդպիսի վայրկյան է մի դպրոցական վերջին զանգը: Ուրախ ենք, որ ավարտում ենք: Տխուր ենք, որ ավարտում ենք: Ասես լաց ու ծիծաղ լինի դպրոցական վերջին զանգը:

Մեզանում արդեն հասունացել է քաղաքական և սոցիալական վերափոխումների տրամադրությունը: Սակայն, մեր խորը համոզմամբ, այն պետք է սկսել Մայր Աթոռ Ս. Էջմիածնից, փրկելու համար, նախ, հայ եկեղեցու հեղինակությունը, որը ոտնահարվել է վերջին 14 տարիների ընթացքում: Եվ ապա պետք է վերակենդանացնել եկեղեցու դերն ու նշանակությունը ազգային-մշակութային և հասարակական կյանքում: Նկատի ունենալով վերջին ժամանակներս մամուլում լուսաբանված սուր քննադատական հոդվածները, նվիրված աղանդներին, կփորձեմ ավելի մանրամասն անդրադառնալ այդ թեմային:

Էսօր մի թեթև գրեցի սրա մասին, բայց կտրաքեմ, եթե մի հատ էլ չանդրադառնամ թեմային ու ավելի համապարփակ: Լյուքս Ստեփանյանի դին Երևան բերելու օրը՝ այսինքն անցած շաբաթ օրը, ես գրել էի այն մասին, որ մեր պսևդո-ընդդիմության որոշ դեմքեր առաջինն են սկսել իրենց վրա «սառոչկա ճղել» ու միանգամից, առիթը բաց չթողնելով, ֆեյսբուքով կոչեր էին անում, որպեսզի մարդիկ իջնեն Հանրապետության հրապարակ` բանակի «բեսպրեդելի» դեմն առնելու:

Պատմությունից հայտնի է, որ քաղաքական մոնստրները կործանվում են երկրորդը չլինելու մոլուցքից, իրենցից դուրս ոչ մեկին չնկատելու հիվանդագին ախտից: